شاهدی بین که در زمانه بزاد
بت و بتخانه را به باد بداد
شاهدانی که در جهان سمرند
کس از ایشان دگر نیارد یاد
از رخ ماه او چو ابر گشود
هفت گردون ز همدگر بگشاد
همچو مهتاب شاخ شاخ آن نور
سوی هر روزنی درون افتاد
تابشش چون بتافت بیشترک
جان ها را بخورد از بنیاد
جان ها ذره ذره رقصان گشت
پیش خورشید جان ها دلشاد
همچو پرواز شمس تبریزی
جمله پران که هر چه بادا باد